Historia Wielunia

Maciek

Pierwsze wzmianki o Osjakowie osadzie pochodzą z 1299 r. W tym czasie osada był własnością szlachecką. Przed 1446 r. otrzymał prawa miejskie. Rozwój miasteczka związany był z położeniem na zbiegu dwóch ważnych szlaków: traktu warszawskiego i drogi częstochowsko - kaliskiej oraz z lokalnym wydobyciem rud darniowych. W 1563 r. powstała pierwsza kuźnica. Jeszcze w okresie międzywojennym w okolicach Osjakowa (Józefina, Jasień, Czernice, Bębnów) wydobywano rudę i transportowano ją do huty "Kościuszko" i "Pokój" na Śląsku oraz do Częstochowy. W okolicy Czernic próbowano również założyć hutę szkła.

W 1750 r Osjaków został doszczętnie spalony. Według danych z 1763 r. żyło tu tylko 173 mieszkańców. Z upadkiem miasteczka wiązała się utrata praw miejskich. W 1791 r. Osjaków był już wsią dziedziczną Józefa Masłowskiego. W XIX w. należał do Psarskich herbu Jastrzębiec. Pod koniec wieku Osjaków miał 867 mieszkańców.

W postaniu styczniowym brali udział mieszkańcy Osjakowa m.in. Józef Psarski i Władysław Ostrzycki. Obaj za to zostali zesłani na Sybir. Pod pobliskimi Radoszewicami 27 marca 1863 r. miała miejsce bitwa powstańców pułkownika Teodora Ciechowskiego z wojskami rosyjskimi. W bitwie tej poległo kilkunastu powstańców. Spoczywają oni w zbiorowej mogile na cmentarzu w Osjakowie.
( Legenda z tego okresu )

Od XIX w. głównie po klęsce powstania styczniowego zaczęli osiedlać się tu Żydzi. W okresie międzywojennym osada liczyła ponad 3000 mieszkańców z czego 60% stanowili właśnie wyznawcy judaizmu. Był to dość znaczny odsetek jak na kraj oskarżany współcześnie przez niektórych badaczy o antysemityzm. Podstawą utrzymania mieszkańców było rolnictwo i hanel. Targi osjakowskie słynne były na całą okolicę.
Przed mostem w Osjakowie na skrzyżowaniu dróg do Wielunia i Czernic stała kuźnia.

W czasie okupacji hitlerowskiej niemieccy żandarmi wsławili się wyjątkowym okrucieństwem. Po wywiezieniu księży do obozu koncentracyjnego, posterunek urządzono na plebanii. Więźniów traktowano bardzo okrutnie, ponad 300 osób zamordowano. Wielu mieszkańców wysiedlono i skierowano na roboty do Niemiec. Dla miejscowych Żydów zorganizowano getto, które zlikwidowano w 1942 r.a mieszkańców skazano na zagładę.

Współczesny Osjaków zachował miejskie cechy z centralnym rynkiem i siatką uliczek. W centrum stoi neogotycki kościół z pocz. XX w. Wcześniej w tym miejscu odnotowano dwie fundacje z pocz. XVI i poł. XVIII w. Zachowała się również synagoga.

Tyle informacji encyklopedycznych na podstawie różnych internetowych źródeł. Liczę na uzupełnienie niektórych wątków bo jak zapewne widać jest w tekście parę niejasności. poszukuje również jakiejś literatury na temat około-osjakowski.

Joker

W okresie międzywojennym osada liczyła ponad 3000 mieszkańców z czego 60% stanowili właśnie wyznawcy judaizmu. Podstawą utrzymania mieszkańców było rolnictwo i hanel. Targi osjakowskie słynne były na całą okolicę.

A dziś nie ma ani jednego. Jakieś dobra ci Żydzi posiadali. I co się z nimi stało?

Maciek

Ostatnio zwiedzałem okolice Osjakowa. Moją uwagę przykuła wielka, niesamowicie gruba i pewnie baaardzo stara wierzba boruta. Wierzba rośnie przy starej polnej drodze. Trzeba jechać na wprost z rynku przez skrzyżowanie obok rozbudowywanego baru - chyba oaza. Przed Felinowem skręcić w lewo a przed następną miejscowością - Gabrielów w prawo w las i dalej prosto polami do Katarzynopola. Wierzba jest samotna, stoi ma wyniesieniu, ma dziuple dla diabła i pewnie niedługo wypadnie.
Zna może ktoś to drzewo i wie jakie jest stare? Kiedyś takich drzew było bardzo dużo. Obsadzano nimi drogi. Pewnie ta pamięta powstańców styczniowych.

No i oczywiści odwiedziłem kurhany w Krzętlach. Małe przypomnienie w poście poniżej.

Maciek

Kurhany w Krzętlach - zespół kopców grobowych usytuowany na tzw. Uroczysku Krzętle nad brzegiem rzeczki o wielu nazwach m.in. Wężnica.
Do kurhanów można dostać się jadąc w stronę Konopnicy. Przed mostem w Strobinie należy skręcić w prawo w las i pojechać jeszcze kilkaset metrów.
Kurhanów jest pięć. Miały one przed badaniami średnice ok. 10 m i wysokość 80 cm. Po badaniach zostały nadsypane.
Badania prowadzone były przez ośrodek łódzki w latach 60tych. pracami kierował H. Wiklak.
Cmentarzysko było bardzo skromnie wyposażone i przez to przedziwne.
Kopce miały wkopy ale nie wiadomo o jakiej funkcji. Nie koniecznie musiały być rabunkowe. W jednym kopcu znaleziono czaszkę młodego osobnika, w kolejnym jamę ze spalonymi szczątkami ludzkimi a w trzecim 1 spaloną kosteczkę położoną pod podstawą kopca. Poza tymi kośćmi innych pochówków nie stwierdzono. Pod wszystkimi kurhanami odkryto ślady orki przypuszczalnie o charakterze kultowym. W obrębie jednej zaoranej podstawy kurhanu znaleziono palenisko prostokątne. Zabytków było niewiele: zawieszka koniczynowata o analogiach awarskich, 1 skorupa wczesnośredniowieczna, 2 skorupy łużyckie i 2 nowożytne. O datowaniu cmentarzyska zadecydowała dwa zabytki: zawieszka i skorupa średniowieczna. Na tej podstawie przyjmuje się, że cmentarzysko funkcjonowało w VII - VIII w.

Tu legenda związana z kurhanami.